عطر خوش یاس

همیشه از من جلوتر بود. من هم همینش رو دوست داشتم. اینجوری میتونستم پام رو بزارم جای پاش. آخه وقتی که آدم سر بالایی میره کم کم پاها خسته میشن. اونوقت ممکنه یه لحظه حواست نباشه و سر بخوری تو دره. اما اون انقدر محکم راه میرفت که خاک رو زیر پاش سفت میکرد. اینجوری دیگه میدونستی پاتو کجا باید بزاری. اگه هم یه وقت نمیتونستی مثل اون قدم های بزرگ و سریع برداری آهسته تر میرفت تا اذیت نشی. حتی شاید منتظر میموند تا تو برسی.
این اواخر یه جورایی شده بود. اول فکر کردم اونم خسته شده. ولی نه. مست شده بود. مست بوی یاس. میگفت باید سریع بریم. میگفت اونطرف پر یاسه. تند رفت. من جا موندم. الان رسیده به قله. من هنوز دارم میرم بالا. باید تند برم. داره میره پشت اون کوه. نکنه گمش کنم ...